Ebû Bekr el-Ferrâ hazretleri

Ebû Bekr el-Ferrâ hazretleri Nişâbur’da yetişen velîlerin büyüklerindendir. Onuncu yüzyılda yaşamıştır. 980 (H.370) senesinde Nişâbur’da vefât etti.
Bu mübarek zat, vaaz ve nasîhatle, insanların kurtuluşu için gayret etti. Sohbetlerinde büyüklere hürmet etmenin ve ana-babanın rızâsını almanın ehemmiyeti üzerinde çok dururdu...

Evliyâdan olan Ammû-ı Hirevî rahmetullahi aleyh şöyle anlatır:
Bir zaman bir cemâatle, (nafile) hacca gitmek üzere yola çıktık. Nişâbur’a vardığımızda, ben Ebû Bekr el-Ferrâ ile görüşmek istedim. Selâm verdim. Selâmıma karşılık verip; “Nerelisin?” diye sordu. “Heratlıyım” dedim. “Nereye gidiyorsun?” dedi. “Hacca gidiyorum?” deyince; “Baban hayatta mı?” diye sordu. “Evet” dedim. Geri dön ve onun rızâsını al” buyurdu. Ben; “Acaba eve dönmesem mi?” diye düşündüm. Ertesi gün tekrar huzûruna vardığımda bana; “Ahdini bozdun” dedi. O hâlime tövbe ettim. “Söylediğinize uygun hareket edeceğim” deyince, bana teveccüh ettiler ve duâ buyurdular. Eğer kendisini görmeyip, duâ ve teveccühlerine kavuşmasaydım, tasavvuf yolunda ilerleyemezdim.”
Ebû Bekr el-Ferrâ hazretleri, emr-i mârûf yaparken dikkat edilecek hususlarla ilgili olarak şöyle buyurdu:
“Emr-i mârûf ve nehy-i münker yapmanın (iyiliği emredip, kötülüklerden sakındırmanın) şartları vardır. İlk önce kendi nefsinden başlamak, söylediğini ve vesikalarını çok iyi bilmek ve doğacak sıkıntılara sabretmektir.”

ALLAH’TAN?ÇOK?KORKANLAR!..
Ebû Bekr el-Ferrâ hazretlerine; “Ebrâr kimdir?” diye sorulunca; “Allahü teâlâdan çok korkanlardır” buyurdu. İnsanların, günahlarını az da olsa çok görmeleri, iyiliklerini çok da olsa az görmeleri gerektiğini bildirerek; “İyiliklerini gizlemen, kötülüklerini açıklamandan daha makbuldür. Sen böylece kurtuluşa erebilirsin” buyurdu.
Ömrünü, Allahü teâlânın rızâsına kavuşmak yolunda harcayan Ebû Bekr el-Ferrâ, vefatından kısa bir zaman önce buyurdu ki:
“Kişinin ameli, o işi yapmaya verdiği ehemmiyet miktârınca, o ameli işlerken olan kusurlarına üzülmesi miktârınca ve işlediği amelin sünnet-i seniyyeye uygun olması için olan gayreti miktârınca sahîh ve makbul olur...”