Baba Tâhir, Sultanın elini tuttu ve; “Benden bunu kabûl et” dedi. Sultan da; “Ettim” dedi. Baba Tâhir parmağında bulunan ve yıllarca taktığı yüzüğünü parmağından çıkararak Sultanın parmağına taktı ve; “Âdil ol!” dedi. Sultan katıldığı her savaşta o yüzüğü parmağına takardı.
Zâhirî ilimlerde âlim, tasavvufta yetişmiş bir velî olan Baba Tâhir Uryân, beyitlerinde dünyânın geçiciliğini şöyle açıklıyor:
Dünyâ sofradır, insanlarsa misâfirdir
Bugün lâle görülür, yarın da hâzân olur.
Karanlık bir çukurun adın kabir koyarlar
Bana derler ki budur senin evin.
Dünyâ malının hepsi yanmalıdır
Dünyâ malından yüz çevirmelidir
Bugün yüreğinde olan derd ile gamı
Mahşer günü için toplamalısın...
Baba Tâhir Uryân hazretleri, vefat etmeden kısa bir zaman önce şu şiiri söyledi:
Ne mutlu onlara ki cân ile vücûdu fark 
etmezler.
Candan cânânı, cânândan cânı ayrı 
bilmezler.
Onun derdine alışırlar, aylarca yıllarca,
Fakat kendi dertlerine bir çâre bulmazlar.
Âşık olan herkes cânından korkmaz,
Âşık kütük ve zindandan korkmaz.
Âşıkın gönlü aç bir kurdun heyheyinden,
Korkmadığı gibi hiçbir şeyden korkmaz.
Yâ Rabbî! Gönlümün feryâdına yetiş,
Kimsesizler kimsesi sensin, ben kimsesiz kaldım.
Herkes diyor ki Tâhir’in kimsesi yoktur,
Allah benim yardımcımdır, başkasına ne hâcet.
Ben ne alışveriş fikrindeyim ne de kâr,
Yüreğimde ne iyilik ne de varlık
düşüncesi var.
Çeşme başı, su kenarı istemem,
Çünkü her gözüm binlerce akan nehir...