Ýþte bu düþünce Kanunî’ye de Süleymaniye Camiini yaptýrdý. Ancak o, yaptýracaðý eserin yalnýz kendi defterine kaydolmasýný arzu ediyor ve Rabbi’ne böyle bir armaðan takdim etmek istiyordu. Onun için, ustalara sýký sýkýya tenbihatta bulunuyor ve "Kimseden yardým kabul etmeyin" diyordu.

Cami duvarlarý her gün yükseledursun, karþýdan bu camii mahzun mahzun seyreden bir nine vardý. Ýnekleriyle baþbaþa, onlarýn sütüyle geçinen bu yaþlý kadýn, inkisar içinde kendi kendine, "Ey Allah’ým, Kanunî’ye servet verdin, malk-mülk verdin, Senin uðrunda bir cami yaptýrýyor. Bu fakir kuluna bir þey vermedin; ne yapayým da, ben de Senin rýzaný kazanayým. Benim elimden böyle iþler gelmez. Elimden gelen, ustalara bir tas yoðurt ikram etmektir." der ve ustalara müracaat eder.

Onlar, padiþahýn izni olmadýðýný söylerlerse de, kadýnýn ýsrarýna dayanamayýp, yoðurdu alýp yerler. Büyük hükümdar, o gece rüyada, yaptýðý iþin mizanda tartýldýðýný görür. Terazinin bir kefesine Süleymaniye Camii, diðerine ise bir tas yoðurt konulmuþ ve yoðurt, camiden aðýr basmýþtýr. Sabah olur; Kanunî, ayaklarý titreye titreye ustalarýn yanýna gelir: "Ne yaptýnýz, kimden ne aldýnýz?" diye sorar. "Yaþlý bir nine geldi; çok ýsrar etti; yalvarýp yakarmalarýna dayanamadýk ve bir tas yoðurt aldýk." derler. Ýþte, Süleymaniye’ye aðýr basan yaþlý kadýnýn o bir tas yoðurdudur. Kanunî, gördüðü rüyayý oradakilere nakleder.