Bu sayfayı yazdır
Câfer bin Ahmed es-Serrâc, Bağdât velîlerinden olup, on birinci yüzyılda yetişen hadîs, fıkıh âlimidir. 1026 (H.417) senesinde Bağdat’ta doğdu, 1106 (H.500) senesinde Bağdât’ta vefât etti. Kabri, Bâb-ı Ebrûz denilen yerdedir.
NURDAN KÜRSÜLER ÜSTÜNDE...
Bu mübarek zat, bir sohbetinde buyurdu ki:
“İnsanlar, velîlerin büyüklüğünü anlamıyorlar. Onlara câhil diyorlar. Allahü teâlâ mazlûm olan o büyüklerin yardımcısıdır. Onlar akıl sâhibi, ileriyi gören kimselerdir. Naîm cennetlerini bu büyük zâtlar dolduracaklardır. Orada nûrdan kürsüler üzerine oturacaklar, kendilerine sayısız nîmetler verilecektir. Cennet’te ‘Feyyân’ adında bir nehir vardır. Orada âlimler ve velîler, Muhammed aleyhisselâmın etrâfında toplanacaklardır. İslâm âlimleri ve velîler, Muhammed aleyhisselâmın vârisleridir.”
Zünnûn-i Mısrî hazretlerinin hallerini ve sözlerini anlatırken de şöyle buyurdu:
“Zünnûn-i Mısrî bir gün erken bir vakitte Abdullah bin Mâlik’in kabrine gitti. Kabristanda yüzü örtülü bir kişi gördü. Biraz sonra o şahsın Sa’dûn olduğunu fark etti. Ona; ‘Ey Sa’dûn, gel birlikte şu bedenlerimiz için ağlayalım’ dedi. Sa’dûn, Zünnûn-i Mısrî’ye; ‘Allahü teâlânın huzûruna nasıl ve ne yüzle gideceğimize ağlamak, bedenlerimiz için ağlamaktan daha lâyıktır. Keşke bu bedenler kabirde kendi hâline çürümeye bırakılsaydı da, hesap vermek için diriltilmeseydi. Eğer sen Cehennem’e girersen, başkasının Cennet’e girmesi sana fayda vermeyecektir. Eğer Cennet’e girersen, başkasının Cehenneme girmesi de sana bir zarar temin etmeyecektir. Ey Zünnûn! Kıyâmet günü amel defterleri açıldığı zaman, O’na nasıl cevap vereceğiz! O bunu söylerken; ‘Yardım et yâ Rabbî’ diye bağırdı. Bu sözleri işiten Zünnûn-i Mısrî bayılıp yere düştü. Ayıldığı zaman Sa’dûn’un elbisesinin kolu ile kendi yüzünü sildiğini fark etti.
“ONLARA YAZIKLAR OLSUN!..”
Zünnûn-i Mısrî, Allahü teâlânın sevgisiyle dolu olanları şöyle anlattı:
“Onlara, Allahü teâlânın sevgisi içirilmiştir. Kalplerindeki nefsin arzu ve istekleri, günahların kötü âkıbetlerinin korkusu ile ölmüştür. Âhiretteki çeşit çeşit, bitmez tükenmez nîmetleri kaybetme korkusu, onlara bu dünyânın geçici zevk ve lezzetlerini unutturmuştur. Onlar kalplerini, her türlü riyâ, gösteriş, hased, kin gibi mânevî kirlerden temizlemişlerdir. Onların kalbleri, Allahü teâlânın rızâsına kavuşma gayretindedir.”
Câfer bin Ahmed es-Serrâc, vefatına yakın günlerde talebelerine buyurdu ki:
“Evliyaya muhabbet, dünya ve ahiret kazancının sermayesidir. Bu sermayeden mahrum kalana yazıklar olsun!”
Toplam Görüntülenme: 1220
Yayın tarihi: Salı, 12 Ekim 2010