Hazreti Lût ve Sedum kavmi

Lût aley­his­se­lâm Se­dum’a (So­dom) yer­leş­tik­ten son­ra, Al­la­hü teâ­lâ onu kav­mi­ne pey­gam­ber ola­rak gön­der­miş­ti.
Lût kav­mi ah­lâ­ken çok dü­şük, Al­la­hü te­âlâ­ya âsî bir top­lu­luk idi. Bu kav­min in­san­la­rı ara­sın­da li­vâ­ta çok yay­gın­laş­mış­tı...

ONUN­LA ALAY ET­Tİ­LER!..
Lût aley­his­se­lâm, kav­mi­ni îmâ­na ça­ğır­dı ve yap­tık­la­rı bu ha­yâ­sız­lık­tan vaz­geç­me­le­ri­ni bil­dir­di. Eğer töv­be et­mez­ler­se, acı bir azâ­ba dü­şe­cek­le­ri­ni on­la­ra söy­le­di. Kav­mi; “Şâ­yet söy­le­dik­le­rin doğ­ru ise, Al­la­hın azâ­bı­nın na­sıl ola­ca­ğı­nı bi­ze gös­ter“ di­ye­rek onun­la alay et­ti­ler.
Lût aley­his­se­lâm ça­re­siz ka­la­rak bu kav­me azâb in­me­si için ni­yaz­da bu­lun­du. Hak teâ­lâ Pey­gam­be­ri­nin du­âsı­nı ka­bûl ede­rek, Ceb­râ­il aley­his­se­lâm ile bir­lik­te Mi­kâ­il ve İs­râ­fil aley­his­se­lâ­mı gön­der­di. Bu üç me­lek, ya­kı­şık­lı genç kı­lı­ğın­da Lût aley­his­se­lâ­mın evi­ne gel­di­ler. Kav­mi, Haz­re­ti Lût’a evi­ne er­kek mi­sâ­fir al­ma­sı­nı ya­sak­la­dı­ğı için, bu mi­sâ­fir­le­ri giz­li­ce evi­ne al­dı. Fa­kat, Haz­re­ti Lût’un ha­nı­mı giz­li­ce ev­den çı­kıp, kav­mi­ne, evin­de bu­lu­nan mi­sâ­fir­le­ri ha­ber ver­di. Kav­mi der­hal Lût aley­his­se­la­mın evi­ne gel­di­ler.
Haz­re­ti Lût; “Ey kav­mim! Al­la­hü te­âlâ­dan kor­kun. İçi­niz­de ak­lı ba­şın­da hiç bir kim­se yok mu?” de­di. “Biz sa­na mi­sâ­fir ka­bûl et­me­yi ya­sak­la­ma­dık mı?” de­di­ler. Bu­nun üze­ri­ne Lût aley­his­se­lâm; “Keş­ke si­ze kar­şı gü­cüm ve kuv­ve­tim ye­ter­li ol­say­dı, muh­kem bir ka­le­ye sı­ğı­na­bil­sey­dim” di­ye­rek ka­pı­sı­nı ka­pat­tı. Fa­kat dı­şa­rı­da­ki­ler ka­pı­yı o ka­dar zor­la­dı­lar ki, Haz­re­ti Lût ka­pı­yı Ceb­râ­il’in işâ­re­tiy­le aç­tı. Ceb­râ­il aley­his­se­lâm ce­nâb-ı Hak­tan izin ala­rak ka­na­dı­nı şid­det­le açar aç­maz, içe­ri gi­ren­le­rin göz­le­ri ta­mâ­men kör ol­du. Bir­bir­le­ri­ni çiğ­ne­ye­rek, fer­yâd et­ti­ler ve “Lût’un evi­ni dün­yâ­nın en güç­lü si­hir­baz­la­rı is­ti­lâ et­miş” di­ye­rek ba­ğı­rış­tı­lar. Me­lek­ler şöy­le de­di­ler:

“BİZ, RAB­Bİ­NİN EL­Çİ­LE­Rİ­YİZ!”
“Ey Lût! Ger­çek­ten biz Rab­bi­nin el­çi­le­ri­yiz, on­lar as­lâ sa­na do­ku­na­maz­lar. He­men ge­ce­nin bir vak­tin­de ev hal­kın­la çık git, an­cak ha­nı­mın müs­tes­na. Çün­kü kav­mi­ne isâ­bet ede­cek azap, ona da ge­le­cek­tir. On­la­rın he­lak za­ma­nı sa­bah vak­ti­dir...”
Hak teâ­lâ, Lût aley­his­se­lâm ile ev hal­kı­nı Şam ül­ke­si­ne doğ­ru yo­la çı­kar­dı. Sa­bah olun­ca, Ceb­râ­il aley­his­se­lâm ka­na­dı­nı açıp on­la­rın bu­lun­duk­la­rı bel­de­nin al­tı­na so­ka­rak, ne ka­dar can­lı ve can­sız var­sa gök­le­re doğ­ru kal­dır­dı. Son­ra bun­la­rı ters çe­vi­rip, ye­re çarp­tı. Hep­si de he­lak ol­du...

Toplam Görüntülenme: 1624

Yayın tarihi: Pazar, 21 Aralık 2008