Çok istiğfar eden kimseye ne mutlu

Celâleddîn Kazvînî hazretleri fıkıh, hadîs ve edebiyat âlimidir. 666 (m. 1268)’de Musul’da doğdu. 739 (m. 1338)’de vefât etti. Bir dersinde buyurdu ki:

Günahlarından dolayı tövbe etmek, her Müslümana farzdır. Günah işleyip de tövbeyi geciktirmek caiz değildir. Müslüman günah olan işlerden uzak durmalı, günaha girerse pişman olup, Allahü teâlâdan affını ve mağfiretini dilemelidir. Kulun mutlaka tövbeyi gerektirecek bir hâli bulunur. Hattâ âlimler, Allahü teâlânın kulları üzerinde sayısız hakları bulunduğunu ve bu hakların gözetilmesi gerektiğini, bu yüzden Allahü teâlânın bu kadar haklarına karşılık, O’ndan gâfil olunduğu zaman tövbe etmek lâzım geldiğini söylemişlerdir. Şöyle ki:

Allahü teâlâya şükretmek, O’nu anmak ve hatırlamak, O’ndan korkmak her Müslümana lâzımdır. Çünkü Allahü teâlâ, her an nimetlerini ve ihsânını yenilemekte ve tazelemektedir. (Meselâ; Allahü teâlâ, kısa bir müddet için nefes alıp verme nimetini insanlardan almış olsa idi. Hepsi ölü olarak yere serilirdi.) öyleyse, nimete kavuşan kimseye, o nimeti verenden gâfil ve habersiz olması asla yakışmaz. Nimete kavuşan, o nimeti verenden başkası ile meşgûl olursa, onun yapacağı şey, nimet sahibini unuttuğu için pişman olmak, nimet sahibinden özür dilemek, O’nun beğendiği işlere devam etmek ve tekrar O’nu anıp, hatırlamaktır.

Allahü teâlâ, beş vakit namazı farz kıldı. Kullar, beş vakit namazla Allahü teâlâyı andılar ve O’na kulluk vazîfelerini yerine getirdiler. Allahü teâlâ, kullarının namazlarda kendisini anmalarını, ibâdet etmelerini, beş vakit namazın dışında kendisinden gaflette bulunup, unutmalarına keffâret yaptı. (Yani gaflet suçunu affetti.)

Kullar namaz kılarken, kalplerini başka şeylerle meşgul ederlerse, bu gaflet hâllerinden dolayı özür dilemeleri ve Allahü teâlâdan affolunmalarını dilemeleri icap eder. Çünkü onlar Allahü teâlâyı anacakları vakit, kalpleri başka şeylerle meşgul olmuştur.