Sûizan, sözlerin en yalanıdır

Ahmed bin Muhammed Vâsıtî hazretleri Hanbelî mezhebi hadis âlimlerindendir. Hadis ilminde hafız, yani yüz bin hadîs-i şerîf ezberlemiş idi. 626 (m. 1229)’da Irak’ta Vâsıt’ta doğdu. 698 (m. 1299)’da Bağdad’da vefât etti. Rivayet ettiği bazı hadîs-i şerîfler:

Ebû Hüreyre (radıyallahü anh) rivayet etti: Peygamber efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: “Sûizandan sakınınız! Çünkü sûizan, sözlerin en yalanıdır. Müslümanların ayıplarını, kusurlarını araştırmayın. Nefsani ve dünyevî bir haz peşinde birbirinize karşı övünmeye kalkışmayın, birbirinize haset etmeyin. Birbirinize buğuz ve düşmanlık edip dargın durmayın. Birbirinizden yüz çevirmeyin. Ey Allahü teâlânın kulları! Allahü teâlânın emrettiği gibi kardeş olunuz. Müslüman, Müslümanın kardeşidir. Ona zulmetmez. Onu yardımsız bırakmaz. Ona hakaret etmez. (Peygamber efendimiz mübarek göğüslerine işaretle); Takvâ işte buradadır. Bir kimsenin şerli olması için, Müslüman kardeşini hor görmesi kafidir. Müslümanın Müslüman üzerine; kanı, ırzı, malı haramdır. Muhakkak Allahü teâlâ, sizin bedenlerinize, suretlerinize ve halis olmayan amellerinize bakmaz. Ancak kalplerinize bakar.”

İbn-i Ömer (radıyallahü anhümâ) rivâyet etti: Resûlullah efendimiz buyurdu ki: “Sizden biriniz asla sol eliyle yemesin ve içmesin. Çünkü şeytan sol eli ile yer ve sol eli ile içer.”

Sâib bin Yezîd (radıyallahü anh) rivâyet etti: Bir gün mescidde bulunuyordum. Ömer İbn-il-Hattâb (radıyallahü anh) mescidde imiş. Beni yanına çağırıp; “Git şu iki kimseyi bana getir” buyurdu. Ben de gidip onları hazret-i Ömer’in yanına getirdim. Hazret-i Ömer; “Siz nerelisiniz?” diye sordu. “Tâif halkındanız” dediler. Bunun üzerine; “Eğer siz Medîneli olsaydınız, muhakkak her ikinizi de incitecektim” buyurdu. Onlar sebebini sorduklarında; “Her ikiniz de Resûlullahın mescidinde seslerinizi yükseltiyorsunuz (mescidin âdabına henüz yabancı olduğunuz için sizi mazur gördüm)” buyurdu.

Enes bin Mâlik’in (radıyallahü anh) rivâyet ettiği hadîs-i şerifte buyuruldu ki: “Bir yerde namaz kılındığı veya orada Allahü teâlâ zikredildiği zaman o yer yedi kat yerin altına kadar sevinir. Çevresindeki yerlere karşı iftihar eder. Bir kimse nalınlarını (ayakkabılarını) namaz kılmak için bir yere koysa, o yer ona merhaba der.”